Πέμπτη 9 Οκτωβρίου 2008

Κατά Λάθος

Μόνη στο κουτί μου. Βλέπω από την χαραμάδα.Ένα αγόρι περνάει τρέχοντας. Ξαναγυρίζει. Κρατάει μπάλα. Ή μήπως πέτρα; Μπορεί. Με ρίγες. Όχι με κύκλους. Μπορεί. Πετάει την μπάλα. Ή μήπως την πέτρα; Μπορεί. Δεν κατάλαβα. Κανέναν δεν καταλαβαίνω εκεί έξω. Κανένας δεν με καταλαβαίνει εδώ μέσα. Είμαι ασφαλής. Η ελπίδα σβήνει ήρεμα στην καμμένη μου γη . Ε ! Αγόρι! Με τα σπασμένα όνειρα και τις νιφάδες στην καρδιά . Μ΄αρέσεις έτσι μόνος με τα άσπρα σου χέρια απλωμένα στο φως. Σε βλέπω. Από τη χαραμάδα. Τα ασημένια παπούτσια σου δέκα πόντους πάνω απ τη γη. Είκοσι . Τριάντα. Πενήντα. Ένα μέτρο πάνω απ' τη γη μου τα ασημένια σου πέδιλα και η απόσταση όσο πάει και μεγαλώνει. Σε χάνω απ το οπτικό μου πεδίο. Ξύνω με το νύχι την χαραμάδα. Να δω περισσότερο. Πιο πάνω από το κάτω. Πιο έξω απ΄το μέσα. Πιο πέρα απ΄το πριν. Θλιμμένο αγόρι με τον ήλιο στην καρδιά γύρνα πίσω. Είμαι μόνη. Κι ελπίδα σβήνει ήρεμα στην καμμένη μου γη.




Υ.Γ Αφιερωμένο σε όσους
ψάχνουν το Θεό κατά λάθος

5 σχόλια:

Eύη Καφούρου Αλιπράντη είπε...

υπέροχο Ελένη μου! πολύ τρυφερό...
φιλιά!

Φραντσέσκα Χατζηπαναγιώτη είπε...

Άψογο Ελένη μου!
«Γεμίσαμε κηλίδες τον ΟΥΡΑΝΟ, Δε Διαβάζουμε πια... Τ΄ΑΣΤΕΡΙΑ!!!»
φιλιά

Ανώνυμος είπε...

Teleio elenh mou!!eisai kataplhktikh.gr

Unknown είπε...

θερμα συγχαρητηρια

Unknown είπε...

θερμα συγχαρηρια